Y I L G I N
Başını alıp giden güneş mi yıldızlar mı
Rıhtımlara düğümlenmiş nicedir zaman
Yorgun şehrin akşamsı seslerinde
Gün tarlası duman duman…
Her ağacın yıkımıyla
Yalnızlığı büyüyor suskun toprağın
Üstelik açılmış ellerim sonbahara
İçimde özlemi, kımıltılı bir yaprağın.
Peşpeşe yağmurlar gelse
Ve ben yılgın bir kuşun ölümü olmasam
Masmavi bütünlüğünde yakarışın
Bölük bölük bulutlanıp sızlanmasam…
Sevinç Çokum
1972